Toksyczność nie jest fajna #1

Witajcie kochani.

Zauważyłam ostatnio na twitterku, że mnóstwo osób pisze o tzw "toksycznych relacjach". Moim zdaniem jest to dość duży problem, że tak wiele osób ma do czynienia z takimi osobami, a temat bardzo często jest olewany i komentowany na niżej przedstawione sposoby.



Toksyczny przyjaciel nigdy nie był twoim przyjacielem i tyle. Od takich ludzi trzeba się uwalniać. 

Oczywiście to prawda. Jednak prawie nigdy nie widzimy tej toksyczności od razu, często taka osoba na początku wydaje się być bardzo w porządku, a to czy jest toksyczna wychodzi później. I tak nieświadomi żyjemy w toksycznych relacjach i marnujemy na nie czas, a moglibyśmy go poświęcić ludziom, którzy bardziej na nas zasługują. Dodam też, że oczywiście takie złe relacje, pomyłki w życiu czegoś nas uczą. Jednak niektórzy potrafią spędzić naprawdę wiele lat z niewłaściwymi osobami i wtedy straty są duże. Zatem uświadamianie siebie nawzajem i ostrzeganie przed toksycznymi relacjami jest ważne, bo może pomóc by wcześniej pozbyć się problemu.



Wystarczy znaleźć odpowiednich ludzi i nie będzie kłopotów.

Naprawdę bardzo ciężko jest znaleźć prawdziwego, lojalnego przyjaciela. I skąd mamy wiedzieć, czy dana osoba jest odpowiednia, skoro nasz poprzedni przyjaciel okazał się być toksyczny?



Nie wiem, jak można trwać w toksycznych relacjach i tego nie widzieć.

Już tłumaczę jak. Jeśli zaczynamy kogoś bardziej lubić, to często przymykamy oczy na jego mniejsze czy większe wady, zwłaszcza jeśli wychodzą one z czasem. Jeśli już wyrobiliśmy sobie o kimś dobrą opinię, to będziemy starali się jej podświadomie bronić. No bo kto przyzna się, że jego najlepszy przyjaciel to zwykły egoista? Zresztą to by znaczyło nie tylko źle o nim, ale też o nas samych - nikt nie aprobuje tych, którzy zadają się z okropnymi osobami. I tak nasza iluzja o danej osobie może się utrzymywać przez długi czas, a my nawet nie będziemy tego świadomi. Z czasem dochodzi jeszcze przywiązanie do danej osoby, wspólne chwile i wspomnienia, których nie chcemy stracić.



Żeby bardziej zobrazować ten problem, odniosę się do własnego doświadczenia. Tak, ja też miałam do czynienia z toksyczną znajomością. I odbiło się to na całym moim życiu.

Przyjmijmy, że ta osoba miała na imię Paula. To tylko przykład, niech żadna prawdziwa Paula nie bierze tego do siebie.

A więc, chodziłam z Paulą do jednej klasy w podstawówce. O! Również wiele osób pisało coś w stylu, że najlepiej mieć przyjaciół z dzieciństwa, bo tacy są najlepsi. Niekoniecznie moi kochani. Wtedy istnieje nawet całkiem duże ryzyko, bo od dzieciństwa do dorosłości jest długa droga i psychika człowieka ulega wielu zmianom - a czasem bywa, że są to zmiany na gorsze.

I tak było z Paulą. Gdy ją poznałam, była wesołą, cieszącą się z małych rzeczy dziewczynką. Z nią nigdy się nie nudziłam, była taka energiczna i gadatliwa. Inne dzieciaki z klasy często jej dokuczały i wyśmiewały, bo przez swój charakter wyróżniała się trochę z tłumu. Ja w końcu nie wytrzymałam i w pewnej sytuacji wstawiłam się za nią i tak zostałyśmy przyjaciółkami. Od tamtej pory zawsze ją broniłam i jej pomagałam. Moi rodzice bardzo ją polubili, bo jak pisałam, była otwarta i potrafiła zagadać i rozśmieszyć nawet osobę dorosłą.

Często było mi jej szkoda, bo jej mama bywała okropna. Nigdy nie spotkałam tak egoistycznej i samolubnej osoby. Zrzucała na Paulę masę obowiązków - moja przyjaciółka musiała często wysprzątać cały dom, by móc się ze mną spotkać, chociaż miała dopiero 12 lat, a jej mama jeździła sobie do własnych psiapsiółek na ploteczki. Paula była też niesprawiedliwie traktowana względem swojego rodzeństwa.

I tak dorastałyśmy razem. Przyjaźniłyśmy się mimo, że poszłyśmy do różnych szkół. Ja byłam zwykle cicha i spokojna, a Paula ociekała ekstrawertyzmem - z początku ta różnica nie dawała nam się we znaki, a nawet pomagała mi otworzyć się na innych. Jednak nie tylko to nas różniło i ta różnica w charakterach pogłębiała się coraz bardziej. Często nie rozumiałam Pauli, a ona nie rozumiała mnie.

Ale to nic, spędzałam praktycznie każdą wolną chwilę z nią, bo była najlepszą osobą z mojego niewielkiego grona przyjaciół. Paula za to miała znajomych na pęczki. Spotykała się też z ludźmi, za którymi nie przepadałam. Widziałam, że Paula zupełnie inaczej zachowuje się przy nich, a inaczej przy mnie. Wiadomo, każdy ma swoje różne wzorce zachowań, ale tam zachodziła duża i nieprzyjemna różnica. Gdy raz spotkałyśmy jej znajomych na mieście, Paula strasznie zaczęła się popisywać, przeklinała co drugie słowo i wygadywała głupstwa. Nie podobała mi się taka Paula. Ale ona była bardziej podobna do takich właśnie osób niż do mnie. To oni mieli na nią większy wpływ.

Paula z roku na rok ciągle żądała od naszej przyjaźni więcej, a dawała coraz mniej. Przykładem może być taka sytuacja: gdy skończyłam lekcje wcześniej, to przychodziłam po nią do jej szkoły, mimo, że miałam zupełnie nie po drodze. Ona zawsze wykręcała się i nie wychodziła z inicjatywą, by zrobić to samo dla mnie, nawet jeśli to ona miała właśnie po drodze.

Jeśli coś nie szło po jej myśli, często się obrażała. Dodatkowo ja byłam osobą stroniącą od kłótni i wolałam zwykle poświęcić się i zrobić to co ona chce, niż znosić jej fochy. Byłam ugodowa. Jej to było bardzo na rękę i często to wykorzystywała.

Często też olewała moją pomoc i nie dziękowała mi za nią. Za to każdą przysługę, jaką ona mi wyświadczyła, niesamowicie wyolbrzymiała i wypominała.

Było coraz gorzej, a ja zamiatałam jej wady pod dywan, bo wciąż udawało nam się miło spędzić razem czas, pośmiać się i dobrze bawić. Nie chciałam tego stracić i tych wszystkich lat, które jej oddałam.

Może gdybym z nią więcej rozmawiała o tym, co mi nie pasuje w niej, może gdybym tak łatwo jej nie ulegała, to byłaby teraz lepszą osobą? Na pewno byłoby ciężko to osiągnąć, bo Paula była niesamowicie upartą osobę. Nie wiem, czy byłabym w stanie ją zmienić. Ale gdybym tak postępowała, to na pewno problem rozwiązałby się szybciej. Gdybym tylko wiedziała, że najbliższa mi osoba jest tą, przez którą najbardziej cierpię.

W końcu nastąpiła taka sytuacja, że nie mogłam znów dać jej wygrać. Postawiłam jej się, długo się kłóciłyśmy, bo ona pragnęła mieć rację, której nigdy jej nie przyznałam. A skoro nie dostała tego, czego chciała, zerwała ze mną znajomość.

Ciężko to przeżyłam, bo ta fałszywa bańka, w której tkwiłam utrzymywała się jeszcze przez jakiś czas. Dopiero potem zrozumiałam, że jest to znajomość, do której ja sama nie chcę wracać. Zdałam też sobie sprawę z jeszcze jednej rzeczy - zachowanie Pauli było dokładnie takie same jak zachowanie jej okropnej mamy. Nie jestem pewna, czy to przez geny czy może nieświadome przejęcie wzorców. Ale podobieństwo było ogromne, a ona chyba nigdy tego nie dostrzeże, bo będąc dzieckiem mówiła sobie, że nie będzie taka dla swoich dzieci. Jednak stała się taka, dla swoich przyjaciół.


I tak wylałam na was to wiadro żalu i zachęcam abyście i wy zrobili to samo. Podzielcie się, jeśli chcecie, swoimi historiami o toksycznych relacjach. Samo wygadanie się sprawia, że jest nam po prostu lżej na sercu.

A o całej toksyczności będę jeszcze pisać w przyszłości. Ten wpis to dopiero wstęp do tematu, a postanowiłam zrobić całą serię o tym zjawisku. W końcu istnieją różne typy i cechy toksycznych osób - a ja będę je opisywać, byście mogli lepiej rozpoznawać takie osoby i już nigdy więcej nie popełniać podobnych błędów.

Zatem - do następnego!